واژینوپلاستی یک روش جوانسازی واژن و سفت کردن واژن است. تقاضا برای این در جراحی زیبایی روز به روز در حال افزایش است. واژن از نظر عملکردی اندام تولید مثل اولیه است.

با این حال، از آنجایی که واژن نماد اصلی تمایلات جنسی برای زنان است، انتظار می رود که ظاهر واژن در هر دوره از زندگی مانند دوران نوجوانی باشد.

چرا لب های واژن تغییر شکل می دهند؟

در برخی از زنان، تغییرات سریع هورمونی در دوران بلوغ می تواند باعث تغییر شکل در لابیا مینور شود. عفونت های مزمن واژن ممکن است باعث تغییر رنگ و نقص ساختاری در لبه های واژن شود. نامتقارن بودن لبه های واژن معمولا مادرزادی است، اما این عدم تقارن ممکن است بعد از بلوغ بیشتر نمایان شود و این ممکن است شروع به آزار فرد کند.

عمل واژینوپلاستی معمولا با بیهوشی عمومی انجام می شود. در صورت تمایل بیمار با بی حسی موضعی نیز قابل انجام است.

در عمل های واژینوپلاستی، واژن، لبه های داخلی و خارجی با هم ارزیابی می شوند و ناحیه مشکل مشخص شده و مداخله می شود. در بیشتر مواقع باید در این سه حوزه مداخله کرد.

از نظر عمل و برنامه ریزی موفق، انجام عمل از داخل به بیرون مناسبتر است.

در طی تنگ نمودن واژن، مخاط واژن برداشته می شود. ماهیچه های زیرین ترمیم می شوند، مخاط اضافی برداشته می شود و سفتی و فرم ایده آل واژن ایجاد می شود.

سپس اضافات روی لبه های داخلی حذف می شود. مهم ترین نکته در اینجا این است که برداشتن بافت در ناحیه کلیتوریس بسیار خوب محاسبه شود. برداشتن بیش از حد آن باعث باز شدن کامل کلیتوریس می شود و حتی ممکن است کلیتوریس به لباس زیر برخورد کند که ممکن است باعث ناراحتی برای بیمار شود. برداشتن بسیار جزئی می تواند مشکل در تحریک ایجاد کند، زیرا بافت کلیتوریس را می بندد.

در نهایت، لبه های بیرونی مورد مداخله قرار می گیرند. در اینجا هدف این است که به لبه های بیرونی فرمی پرتر بدهیم. به این ترتیب هم لبه های درونی و هم بازی مهبل بسته می شوند و هم شرایط زیبایی شناختی و هم شرایط بهداشتی را فراهم می کنند. لبه های بیرونی معمولاً به دلیل از دست دادن حجم تغییر شکل می دهند. برای ترمیم این از دست دادن حجم، فرم آن یا با استفاده از چربی که از خود فرد به دست می آید یا با پرکننده های اسید هیالورونیک پر می شود.

پرده بکارت (برگرفته از Hymenaeus، خدای ازدواج و مراسم عروسی در اساطیر یونان باستان) یک بافت غشایی به ضخامت 2 تا 3 میلی متر است که در 2-3 سانتی متر در داخل دهانه واژن قرار دارد و تا حدی ورودی خارجی واژن را می بندد. دستگاه تناسلی در زنان. این بافت که می تواند به اشکال مختلف باشد معمولاً هلالی شکل است. در ورودی واژن قرار دارد و توسط مویرگ های نازکی احاطه شده است. اگرچه اغلب تصور می شود که پرده بکارت به دلیل نامش یک غشاء است، اما در واقع یک غشای واقعی نیست. هیچ عملکرد تشریحی شناخته شده ای ندارد. تصور می شود که از ورود میکروارگانیسم ها به واژن قبل از سن باروری جلوگیری می کند.

این بافت در اولین رابطه جنسی (شب اول که اولین دخول واژینال نیز نامیده می شود) یکپارچگی خود را از دست می دهد و در نتیجه، مقدار کمی خونریزی ایجاد می شود. مقدار این خونریزی به ندرت ممکن است بیش از حد باشد. هنگام مشاهده منطقه به کمک آینه، می توان خونریزی را با اعمال فشار با پنبه یا گاز به مدت ۱۰ تا ۱۵ دقیقه متوقف کرد. اگر با وجود این خونریزی ادامه پیدا کرد، ممکن است لازم باشد به پزشک مراجعه کنید. در برخی موارد ممکن است اصلاً خونریزی نداشته باشد. عدم وجود خونریزی ممکن است به دلیل انعطاف پذیری بیش از حد پرده بکارت و ساختار آن باشد که امکان رابطه جنسی را فراهم می کند.

دوچرخه سواری، اسب سواری، افتادن از ارتفاع، خودارضایی، آمیزش جنسی و اصطکاک ممکن است باعث شود پرده بکارت یکپارچگی خود را از دست داده و باعث خونریزی شود.

پرده بکارت شکل و ساختار خود را در دوره جنینی به خود می گیرد و از هر 1000 زن 1 نفر بدون پرده بکارت متولد می شود.

اگر زوجین قبل از اولین رابطه، شناخت جنسی داشته باشند، ترس و پیشداوری کمتری خواهند داشت. یکی از مهم ترین علل واژینیسموس، ترس از پارگی، خونریزی و صدمه دیدن پرده بکارت است.